اول نماز، بعد افطار
امام در ماه رمضان، در هوای پنجاه درجه نجف، با آن سن و سال و ضعف مفرط روزی هجده ساعت روزه می گرفتند
و تا نماز مغرب و عشا را همراه با نوافل آن بجا نمی آوردند افطار نمی کردند. (۱)
از امام باقر علیهالسلام نیز روایت شده است:
«در (ماه) رمضان نماز مىخوانى و سپس افطار مىکنى، مگر آن که با گروهى باشى که منتظر افطارند.
اگر با آنان بودى، بر خلاف آنان عمل نکن؛ افطار کن و سپس نماز بخوان، وگرنه اوّل، نماز بخوان.»
گفتم: براى چه؟
فرمود: «براى آن که دو واجب برایت پیش آمده است: افطار و نماز. اوّل به آن بپرداز که برتر است و نماز، برترینِ آن دو است.»
سپس فرمود: «نماز مىخوانى، در حالى که روزه اى. پس، آن نمازت با روزه به پایان برده مىشود. این نزد من، محبوبتر است.»
(تهذیب الأحکام: ۴/۱۹۸/۵۷۰، مصباح المتهجّد: ۶۲۶)