برخى مفسران ذيل آيات 3 ـ 4 اخلاص/112 نفى فرزند، پدر و كفو از خداوند را بر صمديّت وى و صمديت او را بر وحدانيّت در ذات و صفات و افعال متفرع و اين همه را بدان معنا دانسته است كه او واحدى است كه چيزى نظير و شبيه او نيست.[37] وى همچنين ذيل آيه 3 مدثّر/74 كه به رسول خدا(صلى الله عليه وآله) امر مى كند پروردگار خويش را به بزرگى ياد كند گفته است: «و رَبَّكَ فَكَبِّر» به اين معناست كه پروردگار خود را به كبريا و عظمت منسوب كن و اين خود به معناى تنزيه وى از آن است كه چيزى معادل او يا برتر از او باشد، پس چيزى نيست كه شريك، غالب يا ممانع او باشد و همچنين نقصى بر او عارض نگشته، هيچ وصفى وى را محدود نمى سازد.
گفتنى است تسبيح، تنزيه خدا از هرگونه وصف عدمى مبنى بر نقص است و تكبير، تنزيه وى از هرگونه وصفِ وجودى يا عدمى است.[38]
منابع
بحارالانوار، المجلسى (م. 1110 ق.)، بيروت، دار احياء التراث العربى، 1403 ق؛ تفسير القرآن الكريم، صدرالمتالهين (م. 1050 ق.)، به كوشش خواجوى، قم، بيدار، 1366 ش؛ التفسير الكبير، الفخر الرازى (م. 606 ق.)، بيروت، دار احياء التراث العربى، 1415 ق؛ تفسير المنار، رشيد رضا (م. 1354 ق.)، قاهرة، دارالمنار، 1373 ق؛ التوحيد، الصدوق (م. 381 ق.)، به كوشش حسينى تهرانى، بيروت، دارالمعرفة، 1387 ق؛ تهذيب الاحكام، الطوسى (م. 460 ق.)، به كوشش غفارى، صدوق، 1417 ق؛ دانشنامه جهان اسلام، زير نظر حداد عادل و ديگران، تهران، بنياد دائرة المعارف اسلامى، 1378 ش؛ عبدالله بن سبأ، العسكرى،، توحيد، 1413 ق؛ العقائد الاسلاميه، على كورانى، مركز المصطفى للدراسات؛ الفتوحات المكيه، محيى الدين بن عربى (م. 638 ق.)، به كوشش عثمان يحيى، قاهرة، الهيئة المصرية، 1405 ق؛ الكافى، الكلينى (م. 329 ق.)، به كوشش غفارى، تهران، دارالكتب الاسلامية، 1375 ش؛ كشف الاسرار، ميبدى (م. 520 ق.)، به كوشش حكمت، تهران، امير كبير، 1361 ش؛ لسان العرب، ابن منظور (م. 711 ق.)، به كوشش على شيرى، بيروت، دار احياء التراث العربى، 1408 ق؛ لغت نامه، دهخدا (م. 1334 ش.) و ديگران، تهران، مؤسسه لغت نامه و دانشگاه تهران، 1373 ش؛ مجمع البيان، الطبرسى (م. 548 ق.)، بيروت، دارالمعرفة، 1406 ق؛ مقدمة ابن خلدون، عبدالرحمن بن محمد بن خلدون، به كوشش على عبدالواحد، قاهرة، دار نهضة مصر؛ مكيال المكارم، محمدتقى الموسوى الاصفهانى، به كوشش سيد على عاشور، بيروت، الاعلمى، 1421 ق؛ الملل والنحل، الشهرستانى (م. 548 ق.)، به كوشش سيد گيلانى، بيروت، دارالمعرفه؛ منتهى الارب، عبدالرحيم بن عبدالكريم صفى پور (م. قرن 14)، كتابخانه سنائى؛ الميزان، الطباطبايى (م. 1402 ق.)، بيروت، اعلمى، 1393 ق.