جلوه های هدایت در سیره و سخن امام حسن عسكری علیه السلام
1. هشدار و انذار صریح
قرآن كریم برای هدایت بشر بارها از شیوه انذار و هشدار صریح استفاده كرده است؛ شیوه ای كه به مانند زنگ هشدار و بیدار باش مخاطب را هدف مستقیم محتوای خویش قرار میدهد. امام حسن عسكری علیه السلام در مواردی متعدد چنین روشی را پیش میگرفت. از جمله، در نامه اش به اسحاق بن اسماعیل نیشابوری، او و دیگران را هشدار می دهد و با صراحت آنان را نسبت به عواقب سخت كارشان بیدار مینماید و مینویسد: «پس از درگذشت امام پیشین علیه السلام و بعد از فرستاده دوم من و آنچه از شما به او رسید، خداوند به سبب آمدنش پیش شما، وی را كرامت و عزت عطا كرد و پس از آنكه ابراهیم بن عبده را بر شما گماردم و نامه ای هم به وسیله محمد بن موسی نیشابوری برای شما نوشتم، راه غفلت را پیمودید. در هر حال، باید از خداوند كمك خواست. مبادا درباره خدا كوتاهی كنید و از زیانكاران باشید! از رحمت خدا به دور باد كسی كه از اطاعت خدا رو گرداند و پندها و موعظه های اولیای خدا را نپذیرد. به راستی خداوند شما را به اطاعت خود و اطاعت پیامبر و اطاعت اولوالامر فرمان داده است. خدا بر ناتوانی و غفلت شما رحم كند و شما را بر عقیده خود شكیبا سازد. چقدر انسان به پروردگارش مغرور است ... ای اسحاق! خداوند تو و خاندانت را مشمول رحمتش كند ... اگر سنگهای سخت و استوار برخی از محتوای این نامه را می فهمیدند، از ترس و بیم خداوند متلاشی میشدند و به طاعت خدا در می آمدند و هر چه میخواهید بكنید، به زودی خدا و پیامبر و مؤمنان عمل شما را خواهند دید و آنگاه سر و كارتان با خدای داناىِ نهان و آشكار است...»(8)