سمیع و بصیر
«فَاستَعِذ بِاللهِ هُوَ السَّمیعُ البَصیرُ»؛[۱۹] «پس به خدا پناه بر که او شنوا و بیناست.»
«سمیع» از اسمای حُسنای الهی است که ۴۷بار در قرآنمجید آمده است. سمیع از صفات ذات است، یعنی او بهذاته سمیع است و به قول حضرت علی(ع) او شنوا است نه با گوش، و بینا است نه به چشم.[۲۰] خداوند «همهجا را میبیند بدون اینکه به آنجا برود.»[۲۱] امام صادق(ع) نیز میفرماید: «سَمِعَ به ذاته و لامسموعٌ و البصرَ به ذاته و لامُبصِرٌ.»؛ [۲۲] «شنیدن جزو ذات اوست، خواه مسموعی باشد یا نه و دیدن نیز جزو ذات اوست، خواه مبصری باشد یا نه.»