در میان اقوام و ملت ها, از ابتداى شکل گیرى زندگى اجتماعى انسان, داشتن اسوه و الگوى موفق, امر رایج و مرسومى بوده است.
در این میان, اصل و قاعده بر این بود که پیروان مکاتب و ادیان از رهبران خویش الگو مى گرفتند و آنان را سرمشق زندگى فردى و اجتماعى خود قرار مى دادند.
حیات انسانى, مادام که با الگویى عینى و خارجى همراه نباشد, زندگى موفق و با هدفى نخواهد بود و زندگى بى هدف با شإن و مقام انسان سازگار نیست.
پس جستجوى یک الگوى کامل و پیروى کردن ـ در امور فردى و اجتماعى ـ از آن براى رسیدن به حیات مطلوب و زندگى انسانى ـ که با زندگى حیوانات فرق داشته باشد ـ لازم و ضرورى است.
پیامبران الهى, ائمه معصومین(ع) و اولیاى دین معلمانى هستند که در تمام دوره هاى زندگى انسان, بشریت را به سوى کمال و سعادت راهنمایى و هدایت مى کنند.