شخص نمی تواند به بهانه اینکه در طول روز به واسطه کار و فعالیت چون تشنه می شود اصلا روزه نگیرد!. شکستن روزه یا روزه نگرفتن از عمد موجب قضا و کفاره می شود و معصیت می باشد.
اگر ناتوان و بیمار هست باید به احکام بیمار عمل کند اما اگر مشکلی ندارد باید روزه را بگیرد و اگر سختی و مشقتی غیر قابل تحمل پیش آمد به نظر مرجعش که در ذیل آمده عمل نماید مثلا حضرت آیت الله خامنه ای می فرمایند:
در مورد تشنگی احتياط واجب اين است كه به مقدار ضرورت افطار كرده و در بقيه روز امساك نمايند[یعنی: از خوردن و آشاميدن پرهيز كند و مبطلات روزه را انجام ندهد] و در هر صورت بعداً بايد روزه آن روز را قضا نمايند. در این فرض دیگر کفاره نیاز نیست.
[حتما مسئله را با دقت مطالعه نمایید].