به خوش آمد گویی ات،
شقایق ها می شکفند و دریاها می خروشند.
سپیده دم یازدهم شعبان،
افق آمدنت را طاق نصرت می بندد.
بام های جهان،
کبوتر پوش این همه برکت،
ثانیه های عاشق را مرور می کنند!
تو می آیی تا تنهایی بزرگ عاشورا را تجربه کنی.
می آیی تا دل های نااستوار بنی امیه را
هیبت صدایت به لرزه درآورد و تاریخ،
در پیچ وخم های ابدی اش،
تو را جاودانه به یادها بسپارد.
نامت، روایت پایان ناپذیر آفتاب است.
می ستایمت
که تکرارت، رواج روشنایی است.