پس اسماء الله دو نحوه لحاظ مى شوند يكى اسماء عينى تكوينى است كه در خارج وجود دارند كه حقيقت اسماء الله در نظر قرآن و روايات و عرفا همين قسم است كه موجب ارتقاى انسان به كمالات اند و اين اسماء عينى تكوينى عين مسمى كه وجود است مى باشند.
و ديگرى اسماء ملفوظه اند كه در حقيقت اسماء اسمايند كه به صورت لفظ و صوت و كتبى اند كه اين ها غير مسمى اند.
اسماء، حقايق عينيه اند كه ظهورات و بروزات تجليات هويت مطلقه اند، و اين هويت مطلقه وجود و وجود مطلق به اطلاق سعى كلى است كه صمد است ؛ يعنى جوف و جاى خالى ندارد. و از اين ظهور و بروز تعبير به اسم مى شود و به حسب (چون هر جا كه وجود قدم نهد همه عساكر اسماء با او هستند) غلبه يكى از اسماء در مظهرى آن مظهر به اسم آن غالب ناميده مى شود.