ویژه نامه وفات حضرت فاطمه معصومه(س){غروب بانوی کرامت}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امروز کبوتران حرم غمگین اند .

آسمان دلش گرفته است .

امروز گلدسته ها سیاه پوشند.

امروز در خیابان ها،

دسته های عزاداری به راه می افتد.

امروز شهر قم سوگوار است.

سوگوار بانوی مهربانی که آمده بود

تا به زیارت امام رضا علیه السلام برود.

بانوی مهربانی که دلش می خواست به طوس برود.

امروز روز وفات بانوی مهربان حرم است.

امروز کوچه های قم غمگین اند.

حرم حضرت معصومه علیهاالسلام

امروز حال و هوای غم گرفته ای دارد.

فرشته ها امروز در صحن فرود می آیند

تا عزاداری کنند

فرشته ها امروز در کنار مردم شهر قم نوحه می خوانند

امروز روز غم است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«عمّه سادات! سلام علیک»

به حریم حرمت می آیم، آشفته و شوریده سر، خسته و تنها، غرق در غربتی
دیرینه که هر غروب،با یاد تو در سینه ام رخنه می کند وتنها
ضریح مقدس توست که نگاه مضطرب
و نابسامان مرا آرام می کند.

به حریم حرمت می آیم تا بغض مانده در گلو را مجال شکستن دهم
و اشک را فرصتی ،تا وجودم را صاف و زلال سازد.

به سوی حریم مقدس حرمت می آیم،خسته از تمام نامردی ها و نامردمی ها،
از تمام روزمرّگی های خود،غرق در گناه.

خسته می آیم و محتاج تا با تمام تشنگی و نیاز، مانندکبوتران حرمت، مسافرانی
که از دوردست ها به امیدت می آیند و پیشانی بر ضریح مقدست می سایند
تا هم نغمه با فرشتگان،زمزمه کنم:«عمّه سادات سلام علیک»

چه قدر ستودنی است قم،آن زمان که نگاه تو بر سرش سایه افکنده و چه قدر
آبی است آسمانش، آن زمان که مناره های بارگاهت چون
دستان سبز دعا نوازشش می دهند.

چه منّتی که تو به سوی شهر ما بیایی و چه سعادتی که ساکن
دیار ما گردی!اگر نبود آمدنت و اقامت سبزت،
شهری نبود که از آن ما باشد.

به سویت می آیم تا در دریای عشق غوطه ور شوم و دلم را به امید نگاه
بلند وآسمانی ات، همرنگ دریا سازم. هرچند از راه دور

اکرم السادات هاشمی پور

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مدینه، به یمن حضورت نورانی می‏شود
و پنجره‏ ها به شوق رویت، بازند.

کوچه پس کوچه‏ های مدینه، به عطر دل انگیزت معطّر می‏گردند
و سروهای آزاد، به احترامت قیام می‏کنند.

آرام، آرام بر پهنه گیتی حضور پر ولایتت،
شکوفه به بار می‏ آورد و نغمه دل نواز بلبلان را به گوش می‏رساند.

آری! سخن از ولادت بانویی است که همچون زینب علیهاالسلام ،
که برای قیام، قربانی دارد و خورشید عاشورا را با صبرش تعریف کرد،

او نیز با قدم‏ های پر حیاتش، به سرزمین کویری قم،
حیات بخشید و در رگ ایرانیان، خون حمایت از ولایت را جاری ساخت.

برایتان از بانویی سخن می‏گویم که بارگاه زیباییش،
پناهگاه دل‏های عاشقی است که در جمکران بیتوته می‏کنند و به نیابت از شیعه،
در نتیجه شب‏های کویری قم، سر بر آستان حرم حضرت دوست می‏سایند

و برای ظهور گل نرگس، دعا می‏کنند و از بانوی کرامت،
برای شکوفه دادن درخت اجابت، استمداد می‏طلبند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امروز کبوتران حرم غمگین اند .

آسمان دلش گرفته است .

امروز گلدسته ها سیاه پوشند.

امروز در خیابان ها،

دسته های عزاداری به راه می افتد.

امروز شهر قم سوگوار است.

سوگوار بانوی مهربانی که آمده بود

تا به زیارت امام رضا علیه السلام برود.

بانوی مهربانی که دلش می خواست به طوس برود.

امروز روز وفات بانوی مهربان حرم است.

امروز کوچه های قم غمگین اند.

حرم حضرت معصومه علیهاالسلام

امروز حال و هوای غم گرفته ای دارد.

فرشته ها امروز در صحن فرود می آیند

تا عزاداری کنند

فرشته ها امروز در کنار مردم شهر قم نوحه می خوانند

امروز روز غم است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در سرد سیر شهر دل، روح بهاری
در شوره زار سینه ی من چشمه ساری

میخواهی امشب بر کویر دیده گانم
با روضه هایت باغی از شبنم بکاری

سهم تو از ارث پدر، خونجگر بود
از کودکی در ماتم او سوگواری

منزل به منزل در پی دلدار رفتی
در دشت های عاشقی محمل سواری

داغ عزیزانت بلای جانتان شد
تو زخمی تیغ جفای روزگاری

تا مقصدت مشهد، دگر راهی نمانده
ای کاش می شد اندکی طاقت بیاری

می سوختی از آتش تب، بین بستر
دلخسته راضی به رضای کردگاری

باید بیاید دلبرت، باید بیاید
در آخرین ساعات هم امید واری

چشمان اشک آلوده ات را تا دم مرگ
یک لحظه هم از درب حجره بر نداری

نام رضا از روی لب هایت نیفتد
با اینکه رو به قبله و در احتضاری

تو یادگار دلبرت را مثل زینب
با گریه روی سینه ی خود می فشاری

دیگر مخور غم، چون سرت را ای کریمه
بر دامن زهرای اطهر می گذاری

وحید قاسمی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فرشتگان سوگوار

فرشته ها به سوگواری بانویی بزرگ، دروازه های آسمان را سیاه پوش
کرده اند و از در و دیوار زمین، مویه و مرثیه می بارد.

از این نفس های مچاله و گریه های گلوگیر به چشمان روشنی می رسم
که خلاصه معصومیت و پاکدامنی است

بانو! کنار رنجت زانو می زنم که به جست وجوی هشتمین حجت خداوند
راه درازی را پیمودی و مهر خواهری ات را به تمامی به اثبات رساندی.

آمدی و کوچه های قم به میزبانی ات آغوش گشود.
آمدی و شبانه روزِ این شهر را متبرک کردی و حالا که
به سویآ سمان ها پر می گشایی، غم انگیزترین
حروف به سوگت تحریر می شوند.

ای بزرگ! صدای نیایشت همچنان تا غرفه های ملکوت طنین انداز است.
هنوز رد گام های سپیدت بر جاده های این سرزمین بنفشه می کارد.
ببین چگونه مشتاقان حضرتت این ضریح مقدس را به طواف آمده اند!

چشم می چرخانم و افق را به دنبال ستاره بی افولت می کاوم.
آسمان، تو را می گرید که دیوار به دیوار آفتاب، آیه های خداوند
را تفسیر کردی و تقوا و دانش را توأمان به نظرگاهمان آوردی.

تو مفهوم پرصلابت زن را به نیکوترین ثانیه ها پیوند زدی و شانه های
نستوهت، رسالت انسانیت را چه زیبا به سر منزل مقصود رساند.

ای خواهر روشنایی! خانه جانم را یاد مهربانت به طلوعی مجلل گره می زند
و از پس غم انگیزترین روزها، توسل به روح بلند تو
از خاک نومیدی بلندم می کند.

نیستی، اما حضور پرشکوهت به این سرزمین آبرو بخشیده.
صدایت که می زنیم، باران یک ریز برکت است که تاروپود
جانمان را تازه می کند.

ای خوب! ما را که در پیچ و خم کوچه های این دنیا گرفتار شده ایم
به سمت آبی بندگی و پاکی نفْس راهنمایی کن! دریا!

بمان که سایه به سایه کرامتت، جست وجوگران ِجاوید ِروشنی باشیم.

معصومه داوودآبادی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کبوتر بی تاب نگاهم تا گنبد طلای تو پر می کشد...

هر بار که دلش می گیرد، بهانه حرم می کند؛
بهانه تو را، مهربانیت را و نگاه لطف و عنایت تو را.

امروز، تمام کبوتران غمگینند؛
آسمان حرمت گرفته است، حرمت، بوی غریبی می دهد!

آه، بانوی نجیب! بانوی صبر!
دل شیعه چگونه با این داغ بزرگ بسازد،
حال آنکه در شعله های فراق می سوزد.

خاک، هرگز لایق حضور آسمانی ات نبود و نیست.
خاک برای درک آن وسعت بی نهایت کوچک است.

فاطمه جان!
هنوز «بیت النّور» از صدای دلنشین تو سرشار است.
هنوز عطر مناجات تو در تار و پود شهر می وزد.
و هنوز قم، به میزبانی تو می نازد و می بالد.

دیده فرو مبند، ای ادامه سوره صبر!
هرچند در دوری برادر، چون شمع می سوزی هر
چند کرب و بلای فراق برادر سخت است،

اما هنوز عطش روحانیِ شیعه شعله ور است،
هنوز عرفان، طفل نوپای دستان شماست،
هنوز باید دست فقه را بگیرید، اخلاق را بنوازید،
فضیلت را فضایل بیاموزید. قرآن را محافظ باشید و عترت را نگهبان.

دیده فرو مبند، ای سنگ صبور لحظه های دلتنگیِ شیعه!
وقتی که آمدی، برکت آوردی و نور.

آمدی؛ با یک جهان رحمت و مهربانی.
هفده روز میهمان ما بودی
هفده روز نور باریدی و روشنایی بخشیدی!

و اینک!...
تا بی شمار روزها، تا بی شمار ماه ها و تا بی شمار
سال ها ما میهمان سفره کرامت بی حدّ توایم.
ای شفیعه روز جزا! شفاعتمان کن.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آری! از فاطمه سخن می‏گویم؛
فاطمه ‏ای که برادرش رضا علیه ‏السلام او را معصومه نامید.

معصومه علیهاالسلام ، تفسیر معصومیت است
که روزگاری در مدینه طلوع کرد.

معصومه علیهاالسلام ،
اقامت غربت است در روزگار غریب نگاه ‏ها

معصومه علیهاالسلام ،
تفسیر بلند تبعیت است از ولایت

معصومه علیهاالسلام ،
نگاه سبزی است که از معصومیت سرچشمه می‏گیرد

معصومه علیهاالسلام ،
روزگار دلدادگی است و از غربت به قربت رسیدن.

معصومه علیهاالسلام ،
ترجمان بلند عاشوراست و قصه «با زینب هم سفر شدن»

معصومه علیهاالسلام ،
فلسفه شیدائی است و غزل ماندن و بودن.

معصومه علیهاالسلام ،
نگین ایران است که در قم می‏درخشد

معصومه علیهاالسلام ،
ضریب بالای ارادت به ولایت است،

معصومه علیهاالسلام ،
قصه بلند مدینه تا مشهد است

معصومه علیهاالسلام ،
انتهای تبلور است.

معصومه علیهاالسلام ، سر سلسله تنهائی است
و معصومه علیهاالسلام فانی فی اللّه است
و معصومه ... .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جود و کرامت از کرمش جاودان شده

هر چه دخیل هست به سویش روان شده



جبریل هم اگر برسد در حریم او

حس میکند که وارد صحن جنان شده



او ظاهرش بتول ولی باطنش علی است

در پشت آن جمال، جلالی نهان شده



از چه تمام فاطمه ها عمرشان کم است

دنیا چرا به "فاطمه " نا مهربان شده



خواهر حریف هجر برادر نمیشود

بیهوده نیست اینهمه قدش کمان شده



با احترام آمد و با احترام رفت

هر آنچه شأن اوست در اینجا همان شده



دور و برش فرشته نگهبان معجرش

پس ما فدای زینب بی پاسبان شده



گاهی میان محمل نامحرمان شهر

گاهی میان محمل بی سایبان شده



شکر خدا مقام تو زخم زبان نخورد

شکر خدا برادر تو خیزران نخورد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فاصله من تا مرگ فقط یک آه است؛تیر آهی که چون از چله کمان
نَفَس رها شود،جام عمر من نیز چون بغض
فروخورده ای که ناگاه بشکند، تکه تکه می شود.

اکنون این دل هزار پاره من است؛آغشته به زخم های تن پدرم
که با غل و زنجیر اسارت،مرهم می یافت و آمیخته به نسیم غربتی
که ازسوی تبعیدگاه برادرم وزیدن می گیرد.

خدا نخواهد که هیچ مسافری در غربت بمیرد
و چشم به راه عزیزش جان بسپارد!

در مهربانی خوبانِ این سرزمین تردیدی نیست؛
اما هر دلی به خاکی انس دارد که ریشه اجدادی اش
در آن نهفته است و خانه و خاندانش آنجا پا گرفته اند.

اگر مرغ دل، کوچِ هم آشیان خویش را تاب می آورد،
کجا می توانستم دل از مدینه برگیرم و دامن از آن خاک برکشم؟

چه می توان کرد که چون بزرگ قبیله ای محمل
بربندد و راه غربت پیش گیرد، اهالی آن خاندان را تاب
و توانی نمی ماند که بر سرای خویش بمانند و بر دوری او صبر کنند.

پس اگر رسم روزگار چنین است که امام و حجت
خدا، پرده نشین غربت تحمیلی اش شود، همان
بهتر که من هم در غربت جان سپارم!

ای زادگان آفتاب شرقی!
میان من و شما عهدی بماند به یادگار!

اگر روزی گذار کسی از میان شما به شهر برادرم
افتاد و نگاهتان در نگاه ازلی اش گره خورد، او را باز
گویید که ما زنی را می شناسیم که در آخرین نگاه، آه
حسرت چشمانش را به ما بخشید تا در تلاقی نگاه ها مان،
آن را در کاسه خونین دیدگانت رها سازیم.

به او بگویید، رشته عمر خواهرش ـ معصومه علیهاالسلام ـ
از زنجیر غربت او نازک تر و کوتاه تر
بود و با یک تیغ آه پاره شد

و این فاصله های بی انتها و فراق های بی مرز که
بر تقدیر تاریخی اش سنگینی می کرد، به یک چشم بر هم زدن،
زیر پا نهاده شد و او در آغوش یادت رها گردید؛
مثل پری که بر موج لغزان باد می رقصد.