ویژه نامه شهادت جانسوز حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام{پرستوی شکسته پر}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

علی (ع) را یگانه محرم راز ، و مرهم دردهای جانگداز!
راستی ، داستان « رخ کبود» ، « بازوی ورم کرده » ،
« میخ در» و « سینه مجروح» چیست
که کتاب تاریخ را با غم ، رنگ زده است؟
کیست مفسر آن رازهای پنهان و دردهای نهان؟

گرچه رسول مدنی در مدینه، خفته درخاک است،
اما چشم خدایی اش بصیر و بیناست ،
و جسارت ها در همین مدینه،
پیش چشمان بیدار رسول، شکل می گیرد.

این « مادر نمونه تاریخ » در کوچه های پر ازغربت مدینة النبی ،
در پی دستی است که به یاری و حمایتش برخیزد
و در جستجوی پایی است که برای احقاق حقش
به راه افتد و زیانی که به دفاع از او در کام بچرخد!

سلام بر آن سینه زخمی، که بوسه گاه محمد (ص)
بود و عطر بهشت را با خود داشت.

وقتی بلبلی به فراق گل مبتلا می شود،
چه می ماند، جز نالیدن و گریستن و فغان ؟

اینک، مدینه پیامبر، محل التقای این فراق ها
و کانون فراق گل ها و بلبل هاست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با کدامین واژه داغدار،
با کدامین حنجره سوخته
و با کدامین رمق بازمانده،
پاسخت گویم؛ علی جان!

نفسم بالا نمی‌آید!
چشم‌های خسته‌ام دیگر توان باز شدن ندارد؛
اما چه کنم که دم مسیحایی‌ات مرده زنده می‌کند!
چه کنم که جان فاطمه نه در قبضه عزرائیل که در قبضه توست!

می‌خواهم دیگر بار آفتاب چهر‌ه‌ات را به نظاره بنشینم!
می‌خواهم این چشم‌های جوشان اشک را
که بر چهره تکیده و مظلومت می‌چکد با سرانگشتانم پاک کنم!

علی جان! کمک کن تا بازوان مجروحم
برای آخرین بار به یاری‌‌ات بشتابد
و غبار غم از دیدگانت بزداید!

می‌دانم که بعد از من کسی نیست که یاری‌ات کند!
می‌دانم که بعد از من تنها مونس تو چاه خواهد بود
و نخلستان‌های کوفه!

ای مظلوم‌ترین مرد تاریخ!
تو بعد از من تنهاتر از پیش خواهی شد.
تو بعد از من سال‌ها خار در چشم
و استخوان در گلوخواهی داشت؛

اما ملالی نیست، آن‌روز را می‌بینم
که فرزندم مهدی می‌آید
و انتقام تو را از دودمان کفر و نفاق می‌گیرد؛
روزی که حق به حق‌دار می‌رسد
و باطل برای همیشه نابود می‌شود.

من می‌روم!
اما کودکانم را به تو می‌سپارم!
یتیمانم را دریاب. علی‌جان!

یتیمانم را دریاب!
مرا شبانه غسل و کفن کن!
شبانه به خاک بسپار و
نشان مزارم را بر هیچ کس آشکار نکن!
بگذرا که داغ غربت من
تا ابد بر سینه تاریخ بماند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هیچ کس، تو را نشکست
حتی پهلویت را!

نامِ زیبایت هست...
و من ـ امّا ـ هرچند شکستم، هنوز پهلویت هستم.

چرا بی‏نشانت می‏خوانند شاعران؟!
این‏ها ـ همه ـ نشانه ‏های توست، اما تو مثل این‏ها نیستی!

من شاعر نیستم.
فقط می‏دانم نامت که می‏آید، چشم‏هایت
شمعی در دلم می‏افروزند و به داغت می‏سوزند.

هیچ‏کس، تو را نشکست.
و دلم می‏گوید:

«فاطمه، فاطمه است»!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بردلم اندوه جانکاه آمده

فاطمیه گویی ازراه آمده

فاطمیه تاحکایْت میشود

غربت حیدرروایت میشود

فاطمیه شوروغوغامیشود

درب سوزان بالگدوامیشود

فاطمیه فصل بیعت باعلی است

جرم زهراگفتن یک یاعلی است

فاطمیه قتلگاه محسن است

ازعلی بودن، گناه محسن است

فاطمیه گل خزانی گشت ورفت

سروحیدر، قدکمانی گشت ورفت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نامت بلند مادر پهلو گرفته ‏ام!

همه دیدند تابشِ جسم تو را در فراغ پدر
و اشک‏هایت را که تاب از توان ربوده ‏بود،
چه غمگین می‏چکید بر گونه ‏هایت!

علی چه غمگینانه خاتون خانه ‏اش را می‏نگرد
و می‏داند زهرا , تنها بهانه لبخندش
در تدارک سفری است به سوی پدر.

علی اندیشناک لحظه‏ های بی‏ فاطمه،
ناله ‏هایش را سوار باد می‏کند
و باد می‏رود تا دردهای بی‏شمار علی را
به گوش چاه برساند
و چاه را چه‏ چاره از گریست؟

اکنون من حافظه
کوچه ‏های کهنه مدینه را به شهادت می‏طلبم.

آی کوچه ‏های مدینه!
شهادت دهید، صورت سیلی خورده را،
شهادت دهید اشک‏های بر زمین ریخته کودکان علی را.

و شهادت دهید فریاد را؛
فریادی که از شنیدن آن، مدینه هنوز اشک می‏ریزد.
فریادی با پایانی پر از سکوت.

آی زمین! امشب از گردش بمان.
آی فدک! امشب دیگر سخن مگو که من فاطمه را می‏خواهم.
و آی چاه بنی ‏نجّار! امشب پژواک فریادهای علی را در خود فرو بر.

و ای علی، حسن، حسین و...دختر کوچکم زینب!
به جان مادرتان امشب دست در دست سکوت،
بدن مرا به بقیع بسپارید

و من چشم در چشم تاریخ،
هنوز در انتظار اعتراف بقیع مانده ‏ام تا روزی بگوید.
مادرم را در خود پنهان داشته و نمی‏ نمایاند.
تا آن زمان هم‏چنان زمزمه می‏کنم:
نامت بلند مادر پهلو گرفته‏ ام!
حبیب مقیمی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با کدامین واژه داغدار،
با کدامین حنجره سوخته
و با کدامین رمق بازمانده،
پاسخت گویم؛ علی جان!

نفسم بالا نمی‌آید!
چشم‌های خسته‌ام دیگر توان باز شدن ندارد؛
اما چه کنم که دم مسیحایی‌ات مرده زنده می‌کند!
چه کنم که جان فاطمه نه در قبضه عزرائیل که در قبضه توست!

می‌خواهم دیگر بار آفتاب چهر‌ه‌ات را به نظاره بنشینم!
می‌خواهم این چشم‌های جوشان اشک را
که بر چهره تکیده و مظلومت می‌چکد با سرانگشتانم پاک کنم!

علی جان! کمک کن تا بازوان مجروحم
برای آخرین بار به یاری‌‌ات بشتابد
و غبار غم از دیدگانت بزداید!

می‌دانم که بعد از من کسی نیست که یاری‌ات کند!
می‌دانم که بعد از من تنها مونس تو چاه خواهد بود
و نخلستان‌های کوفه!

ای مظلوم‌ترین مرد تاریخ!
تو بعد از من تنهاتر از پیش خواهی شد.
تو بعد از من سال‌ها خار در چشم
و استخوان در گلوخواهی داشت؛

اما ملالی نیست، آن‌روز را می‌بینم
که فرزندم مهدی می‌آید
و انتقام تو را از دودمان کفر و نفاق می‌گیرد؛
روزی که حق به حق‌دار می‌رسد
و باطل برای همیشه نابود می‌شود.

من می‌روم!
اما کودکانم را به تو می‌سپارم!
یتیمانم را دریاب. علی‌جان!

یتیمانم را دریاب!
مرا شبانه غسل و کفن کن!
شبانه به خاک بسپار و
نشان مزارم را بر هیچ کس آشکار نکن!
بگذرا که داغ غربت من
تا ابد بر سینه تاریخ بماند.

[سیده نجلا,خادمه مادرسادات]

​




با کدامین واژه داغدار،
با کدامین حنجره سوخته
و با کدامین رمق بازمانده،
پاسخت گویم؛ علی جان!

نفسم بالا نمی‌آید!
چشم‌های خسته‌ام دیگر توان باز شدن ندارد؛
اما چه کنم که دم مسیحایی‌ات مرده زنده می‌کند!
چه کنم که جان فاطمه نه در قبضه عزرائیل که در قبضه توست!

می‌خواهم دیگر بار آفتاب چهر‌ه‌ات را به نظاره بنشینم!
می‌خواهم این چشم‌های جوشان اشک را
که بر چهره تکیده و مظلومت می‌چکد با سرانگشتانم پاک کنم!

علی جان! کمک کن تا بازوان مجروحم
برای آخرین بار به یاری‌‌ات بشتابد
و غبار غم از دیدگانت بزداید!

می‌دانم که بعد از من کسی نیست که یاری‌ات کند!
می‌دانم که بعد از من تنها مونس تو چاه خواهد بود
و نخلستان‌های کوفه!

ای مظلوم‌ترین مرد تاریخ!
تو بعد از من تنهاتر از پیش خواهی شد.
تو بعد از من سال‌ها خار در چشم
و استخوان در گلوخواهی داشت؛

اما ملالی نیست، آن‌روز را می‌بینم
که فرزندم مهدی می‌آید
و انتقام تو را از دودمان کفر و نفاق می‌گیرد؛
روزی که حق به حق‌دار می‌رسد
و باطل برای همیشه نابود می‌شود.

من می‌روم!
اما کودکانم را به تو می‌سپارم!
یتیمانم را دریاب. علی‌جان!

یتیمانم را دریاب!
مرا شبانه غسل و کفن کن!
شبانه به خاک بسپار و
نشان مزارم را بر هیچ کس آشکار نکن!
بگذرا که داغ غربت من
تا ابد بر سینه تاریخ بماند.

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

« آه از اندوه ریحانه رسول »


فاطمه علیهاالسلام ، صبر لایزال نبوی بود که در هیأت عفتی سر به فلک کشیده،
چادر به سر می‏کشید و در کوچه ‏های مدینه،
در تمام رهگذرهای هستی، حضور خدا را به کائنات، یادآور می‏شد.

سیلی ستم و تازیانه کینه را به جان خرید تا هجوم تندبادِ انکار، شمع یک‏تنه حقیقت را خاموش نکند.

افسوس از سوره کوثر که در آن خانه گِلین، همسایه اهالی غفلت و سنگدلی شد!

آه از زمزمه ‏های شرحه شرحه بتول که در نیمه‏شبِ سجاده و تسبیح،
ارکان عرش را به لرزه می‏افکند!

آه از ریحانه رسول خدا صلی‏ الله ‏علیه ‏و‏آله
که در مشام حسادتِ زمین،
به هدر می‏رفت و چشمانِ حقیقت ‏ستیز زمانه،
رخساره طهارتش را طاقت نداشت.

سودابه مهیجی

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

فرا رسیدن ایام غمبار فاطمیه و شهادت مظلومانه
ریحـانه نبی ، بی بی دوعـالــم , شفیعـه روز جزا
یـاس کبـ-ود حیـدر کـرار، سـرور بـانـوان جهـان
صدیقـه طاهــره کبــری , حضرت فـاطمه زهــرا
مرضیه سلام الله علیها را به محضر فرزند چشم
براهشان آقا امام زمان عجــل الله تعالی ظهـوره
و سوگوران و شیفتگان خاندان عصمت وطهارت
علیهـم السلام تسلیت و تعزیت عـرض می کنیـم

[مدینه* خادمه یاس فاطمی *]

فرزند به او می نگرد که شبانگاهان را در

محراب می ایستد و تا صبحگاهان

عاشقانه ....

زندگی می کند!

همه در اذکار او جای دارند ...

نام همه را بر زبان می آورد جز خویش و

وابستگان خویش

می پرسد : " مادر ... خود را آن گونه که غیر

را دعا نمودی ، از این همه عبادت بهرمند نساختی"

پاسخ می شنود :" تادیگری هست ، چرا خود؟!"