۞*•*♥*•*۞ ويژه نامه گراميداشت هفته دفاع مقدس ۞*•*♥*•*۞

[نرگس منتظر]

ويژگى هاى فرهنگ دفاع مقدس

دفاع مقدس به عنوان سند مقاومت و مظلوميت ايرانيان در خاطره تاريخ ثبت و ضبط است.
سند مقاومت از اين رو كه دشمن تا بن دندان مسلح به اتكاى همه قدرت هاى مستكبر و زورگو براى محو ارزش هاى ملتى برآمده بود كه تازه بيش از يك سال از پيروزى انقلاب بزرگ آنها گذشته بود.
هنوز شرايط انقلابى و عوارض آن بر فضاى ايران مستولى بوده و كشور در شرايط آمادگى سياسى، اقتصادى و اجتماعى نبود با تهاجم همه جانبه به كشور و درگير مستقيم جنگ شدن ۵ استان كشور و به صورت غير مستقيم همه استان ها گوياى واقعيتى بود كه جنگى ناخواسته و نابرابر بر ملت ايران تحميل شده است.
مقاومت همه جانبه و رشادت هاى آحاد مردم در قالب نيروهاى مردمى بسيجى و حماسه آفرينى سپاه و جهاد و ارتش ركورد جديدى از مقاومت را بر جاى گذاشت.

سند مظلوميت نيز از اين رو مى باشد كه اين جنگ نابرابر بود و ايران نه از توان دفاعى برخوردار بود و نه بروكراسى كشور اجازه تجهيز قوا را براى يك جنگ به ما مى داد. از طرف ديگر نيز به دليل رعايت اخلاق و موازين انسانى اساسا ما در برنامه هاى دفاعى خود نمى توانستيم از شيوه هاى دشمن مانند بمباران مدارس، مناطق مسكونى، بيمارستان ها و رعب و وحشت مردم بهره بگيريم به نوعى دفاع مقدس سند مظلوميت ملتى بود كه با دست خالى و با توكل بر خدا بر همه كفروالحاد كه در قالب ارتش بعثى نمود پيدا كرده بودند پيروز شد.
۸ سال دفاع مقدس و عمليات رزمندگان اسلام با همه فراز و فرودش به خلق فرهنگى غنى منجر شد، همان تفكرى كه به عنوان فرهنگ پايدارى از آن نام مى برند.
فرهنگ دفاع مقدس به واسطه ريشه و خاستگاه هاى تاريخى خود نوعى فرهنگ دينى و ملى است و مى تواند نسخه شفابخشى براى حفظ تماميت ارضى كشور در مقاطع متفاوتى باشد.
اين فرهنگ داراى مشخصه ها و ويژگى هايى است كه از ديگر فرهنگ ها و حتى فرهنگ مقاومت و پايدارى ديگر كشور متمايز و ويژه شده است. مهم ترين شاخصه هاى اين فرهنگ خداباورى بود همان گوهرى كه تمام سكنات و حركات فرد را متوجه مبدا هستى مى نمايد.
خدامحورى موجب شد تا بر خلاف ديگر ارتش هاى جهان، رزمندگان اسلام تمام لحظات خود را متوجه خدا نمايند و برخلاف ديگر استراتژى هاى نظامى فتح خاك را نه به عنوان يك هدف اوليه و اصلى بلكه به عنوان يك هدف ثانويه ببينند و اين موضوع در تمام تاريخ بشريت بى نظير است و نمونه هاى آن را فقط مى توان در مقاومت هايى سراغ داشت كه از ايران اسلامى بهره گرفته اند.مثل مقاومت ۳۳ روزه و حماسه آفرينى هاى رزمندگان فلسطينى.

[نرگس منتظر]

مرورى به برخى حاشيه هاى ۸ سال دفاع مقدس

سندروم نفتكش ها
يكى از مهم ترين ابعاد جنگ تحميلى عراق عليه ايران، جنگ نفتكش ها در خليج فارس بود. حمله دولت عراق به شناورهاى نفتى، علاوه بر كاهش درآمدهاى مالى ايران از محل صادرات نفتى، باعث حضور قدرت هاى خارجى در منطقه و در نتيجه تغيير جنگ از ماهيت منطقه اى به ماهيتى بين المللى شد.
در اوايل دهه۸۰ ميلادى حدود ۷۰درصد نيازهاى نفتى ژاپن و ۵۰ درصد از نيازهاى نفتى اروپاى غربى از خليج فارس تأمين مى شد.
حمله به اين شناورها محدود به نفتكش هاى ايران نمى شد، بلكه نيز كشورهاى بى طرف را در برمى گرفت.
در سال۱۹۸۱ ميلادى، عراق به صورت يك جانبه به كليه كشتى هايى كه به سمت بنادر ايران حركت مى كردند هشدار حمله داد. در اين عمل هدف اصلى، بنادر امام خمينى (ره) و ماهشهر بود و كشتى هاى خارج از اين محدوده كمتر مورد حمله قرار مى گرفتند. اين حملات بيش تر توسط ميراژهاى ۱-F و ميگ هاى ۲۵ مسلح به موشك هاى اگزوست انجام مى گرفت.

اما در سال۱۹۸۴ ميلادى جنگ نفتكش ها وارد فاز جديدى شد و عراق محدوده اى به وسعت ۱۱۲۶ كيلومتر را از دهانه اروند رود تا بندر بوشهر منطقه جنگى اعلام كرد و با استفاده از جنگنده هاى سوپر اتاندارد شناورها را مورد حمله قرار داد.
صدام قصد داشت با خارج كردن جنگ از حالت سكون، ايران را وادار به شركت در مذاكرات نمايد. چرا كه حملات مكرر عراق نتوانسته بودصادرات نفت ايران را به طور كامل متوقف نمايد.تا سال۱۹۸۴ ميلادى ايران هرگز به كشتى هاى غيرنظامى در خليج فارس حمله نكرد، اما در مارس اين سال دولت عراق با موشك هاى اگزوست به يك نفتكش يونانى حمله كرد و ظرف چند ماه ۷۱ كشتى ايرانى و خارجى را مورد حمله قرار داد. موج جديد حملات عراق موجب شد كه ايران نيز دست به واكنش بزند.
ايران در آوريل سال۱۹۸۴ ميلادى به يك كشتى هندى حمله كرد و در همان سال كشتى هاى كويتى و سعودى را مورد اصابت قرار داد و اين پيامى بود براى تمام دنيا مبنى بر اين كه اگر عراق تردد كشتى ها را در منطقه ايران ناامن سازد، كشتيرانى در خليج فارس براى تمام كشورها ناامن خواهد شد. ادامه اين حملات، صادرات نفت ايران را تا ۵۰درصد كاهش داد و تردد كشتى ها در خليج فارس هم به ميزان ۲۵ درصد كم شد.
از سوى ديگر شركت بيمه لويد لندن نيز تعرفه هاى بيمه كشتى ها را افزايش داد و در نتيجه صادرات نفت خليج فارس تا مرز ركود پيش رفت.
در پايان سال۱۹۸۴ ميلادى ايران و عراق توافق نمودند كه حمله به اهداف غيرنظامى را متوقف كنند و تهران پيشنهاد داد كه اين توافقنامه كشتيرانى در خليج فارس را نيز شامل شود، ولى عراق با آن مخالفت نمود. اين پيمان در سال هاى ۱۹۸۶ و ۱۹۸۷ ميلادى توسط عراق زير پا گذاشته شد و حملات بر ضد تأسيسات نفتى ايران از سر گرفته شد.
ايران نيز براى مقابله به مثل، بنادر كشورهاى عربى جنوب خليج فارس را مورد حمله قرارداد و هدف عمده اين حملات، كشتى هاى كويتى بود.
مسكو و واشنگتن در سال۱۹۸۷ ميلادى توافق كردند كه از نفت كش هاى عربى در مقابل اين حملات محافظت نمايند و بدين ترتيب بودكه در اوايل سال۱۹۸۸ ميلادى، خليج فارس ميزبان حداقل سه نيروى دريايى غربى و هشت نيروى دريايى كشورهاى منطقه شد و هر هفته كشتى هاى مختلفى مورد حمله قرار مى گرفتند.
ميزان اين حملات تا حدى بود كه مراكز تعمير كشتى ها در بحرين و امارات نمى توانستند پاسخگوى تعميرات اين كشتى ها باشند. عراق تلاش زيادى انجام داد تا صادرات نفت ايران را متوقف كند.
در اين ميان كشورهاى غربى از جمله فرانسه با در اختيار قرار دادن تجهيزات پيشرفته اى همچون جنگنده هاى سوپراتاندارد، صدام را يارى نمودند. يكى ديگر از عوارض جنگ نفتكش ها در خليج فارس، مسئله ورود نفت خام به درون آب هاى منطقه بود كه باعث بر هم خوردن اكوسيستم شده و نسل بسيارى از گياهان و جانداران خليج فارس را نابود كرد.

حميد ايرانپور
روزنامه ایران

[نرگس منتظر]

جنگ آنها، جنگ ما

روزى چرچيل در يك سخنرانى براى تهييج سربازان خود عليه آلمان نازى گفته بودكه «ما براى شرف خود مى جنگيم درحالى كه آلمانى ها براى زمين مى جنگند». هيتلر، بلافاصله در يك سخنرانى آتشين اعلام كرد كه «آرى ما براى زمين و آنها براى شرف خود مى جنگند، زيرا هركس براى همان چيزى مى جنگد كه ندارد.
» جنگ جهانى دوم تمام شد در حالى كه مردم اروپا مى دانستند كه اين جنگ نه براى زمين و نه براى شرف بود. آنها (و بيشتر فرانسه و انگلستان) همواره در طول سالها مردم آلمان را تحقير مى كردند. فشارهاى بعد از جنگ جهانى اول و بسيارى عوامل ديگر سبب برافروختن جنگ دوم شد كه تأثير عميقى بر همه جوانب زندگى غربى گذاشت.
پس از جنگ، اروپايى سوخته بر جا ماند كه فلاسفه و نويسندگان را تحت تأثير قرار مى داد. اين جنگ مى بايست از هر لحاظ تقبيح مى شد زيرا همه مى دانستند (با وجود اين كه ظاهراً آلمان نبرد را آغاز كرد) همه به يك اندازه مقصر هستند. نويسنده ها و شاعران سخت مشغول نوشتن آثار ضد جنگ شدند و منتقدان از خواندن آثارى كه جنگ را تأييد مى كرد بر مى آشفتند.
از طرفى بسيارى از نويسندگان اروپايى با همان احساس نفرت از جنگ به آمريكا رفتند. كشورى كه تمام سال هاى پس از جنگ دوم جهانى را تا به امروز مشغول جنگيدن است. از اين رو ادبيات بيشتر تمايلات ضد جنگ را در خود پرورانده است.
در حقيقت آنچه در قلب سنت ادبى غربى جريان دارد ميلى عليه جنگ است كه تحت تأثير خاطره جنگ دوم ايجاد شد.
اين معنا ادبيات سرزمين هاى غيرغربى را دچار اشكال مى كند. زيرا آنها از يك سو در فضايى متجاوزانه زندگى نمى كنند. بلكه حتى اغلب مورد تجاوز قرار مى گيرند و از طرف ديگر در «صورت»، تحت تأثير ادبيات غربى هستند.
زيرا اساساً زادگاه بعضى از ژانرها مانند نمايشنامه و رمان در غرب است. حال نويسندگان بومى كشورهاى ديگر در ناخودآگاه خود بر سر يك دوراهى مى مانند.
در اين ميان وضع نويسندگان در ايران موقعيتى خاص دارد. زيرا ما جنگ ويژه اى را پشت سر گذارده ايم. راز مهم جنگ هشت ساله ما در واقعيت انقلاب ۵۷ نهفته است. به نظر مى رسيد صدام به طمع بخشى از خاك ايران به سرزمين ما حمله كرده است.
چنانچه اين جنگ را جداى از تاريخ ايران و اساساً تاريخ معاصر كشورهاى مسلمان ببينيم، نبرد بر سر خاك بوده ولى در حقيقت چنين نيست. انقلاب اسلامى ايران همواره در حجاب دو داورى اشتباه بوده است.
ديدگاه هاى مخالف انقلاب و همچنين حتى برخى ديدگاه هاى موافق انقلاب همواره در خطاى مهيبى در غلتيده اند. با اينكه در ابتدا گمان مى شود همه موافقان و مخالفان كاملاً با هم متفاوت هستند، مى توان نشان داد بعضى از آنها از اصل مهمى غفلت ورزيده اند. آن اشتباه ، « تاريخى » نديدن انقلاب اسلامى است.
انقلاب اسلامى در ادامه و البته در نتيجه بيدارى اسلامى معاصر بود. جريان بيدارى اسلامى درعربستان، مصر، سوريه و ايران تاريخ خود را دارد. مسلمانان پس از شكست عثمانى و ساليان دراز استعمار از سوى غرب ناگهان به خود آمده و دست به تحركاتى براى احياى حيثيت خويش زدند.
اين جريان سه صورت مختلف داشت.
گروهى گرايشات شوونيستى و سوسياليستى داشتندكه مهم ترين جلوه هاى آن جنگ شش روزه و تأسيس حزب بعث بود. گروه دوم مسلمانان هوادار ليبراليسم بودند و در نهايت دسته سوم كسانى بودندكه قصد بازگشت به هويت اسلامى داشتند.
انقلاب هاى مختلفى تحت تأثير متقابل اين جريان ها به وقوع پيوست كه فارغ ازدرجه حقانيت آنها يكى از ايشان موفق شد به نوعى بازگشت اصيل دست يابد.
جريان بيدارى اسلامى در ايران از يك سو تحت تأثير سنت شيعه و از سوى ديگر تحت تأثير جريان بيدارى مسلمانان در بلاد اسلامى بود.
تنها در صورت تاريخى ديدن انقلاب ايران مى توان داورى بهترى دراين باب داشت. متأسفانه گاه ديده مى شود بعضى از موافقين و دلسوزان انقلاب ماجراى سال هاى ۲۰ تا ۵۷ (شمسى) را امرى جداگانه از بيدارى اسلامى معاصر مى دانند.
به اين ترتيب انقلاب ما به چيزى جداى از اهداف اصلى آن تبديل خواهد شد. اين خلط از آنجا آغاز مى شود كه ما مفهوم دولت - ملت را در مركز بررسى هاى خود به مثابه يك اصل در نظر مى گيريم. اگر داورى ما در مورد وقايع به صورتى باشد كه انگيزه هاى انقلاب به انگيزه هايى ملى تقليل يابد از واقعيت خود به دور مى افتد. در حالى كه مفهوم دولت - ملت يك مفهوم غربى و كاملاً مدرن است . اسلام ريشه در نوعى رهبريت نبوى دارد.
هرگونه حركت نبوى (و از جمله حركت حضرت محمد (ص) ) در ذات خود جهان شمول است، خواست نبوت هدايت كل بشر مى باشد. به همين خاطر مفهوم امپراتورى و سرزمينى راكنار مى گذارد و به جاى آن بر مبناى «امت » معنا مى شود. فقه ، كلام و حكمت عملى نيز بيشتر با مفاهيمى سر و كار دارند كه درباره روابط مسلمانان، نژادها و فرهنگ ها و مذاهب مى انديشد و كمتر به موضوع رابطه ميان سرزمين هاى اسلامى معطوف است.
مفهوم دولت - ملت بعدها به خاطر يك ضرورت تاريخى ايجاد مى شود. به همين خاطر هر حركت بيدارگرانه اى كه بخواهد به ذات اسلام بازگردد مجبور مى شود بر مبناى امت در حمايت از كل مسلمانان ريخته شود.
از اين منظر روشن مى شودكه چرا حركت هاى سوسياليستى و ليبراليستى در جهان اسلام ناكام بوده اند. سوسياليسم و ليبراليسم ذاتاً در درون چارچوب دولت - ملت (كه مدرن و غربى است) قرار دارند. اين در حالى است كه يك مسلمان چنانچه تصميم بگيرد به ابتداى خود بازگردد با سنتى نبوى مواجه مى شود كه نگران كل مسلمين است.
شايد غفلت از همين موضوع و جايگزينى دولت - ملت است كه باعث مى شود بعضى از مسلمانان نسبت به مسائل فلسطين خونسرد باشند.
چون آنها را مردم سرزمين ديگرى مى دانند. در حالى كه مى بايست يك فلسطينى ، فراى مرزهاى جغرافيايى و به عنوان يك مسلمان فهميده شود.
صدام گمان مى كرد بايد سرزمينى را به اشغال درآورد زيرا چارچوبى كه از آن دنيا را مى ديد چارچوبى دولت - ملتى بود .
درمقابل امام خمينى (ره) قصد احياى امت اسلامى را داشت. اين دو نظر به ناچار در مقابل هم قرار گرفتند
. امام به راستى قصد دفاع از شرف اسلام را داشت.
چيزى كه مورد توهين قرار گرفته بود. در آن سو صدام شرف خود را در تكه اى زمين مى دانست. جنگ ما نبرد دو ايده بود.
هر كدام از آن چيزى دفاع مى كردند كه نگران آن بودند. اين تقابل مطمئناً شبيه تقابل چرچيل و هيتلر نبود. بلكه حمله «تفكر سرزمينى » به «تفكر امر قدسى » بود.
به همين مناسبت ما به آن هشت سال دفاع مقدس مى گوييم. ادبياتى كه در مورد اين تقابل كار مى كند مجبور است با ادبياتى كه در مورد جنگ جهانى دوم كار مى كند متفاوت باشد زيرا نزاع ما نزاع تاريخى امر مقدس با امر غيرمقدس است.
واضح است كه ما همواره از تماميت خاك به عنوان پايگاه امر قدسى دفاع كرده و مى كنيم.

عليرضا سميعى
روزنامه ایران

[نرگس منتظر]

بهائیت و دوران جنگ تحمیلی به بهانه هفته دفاع مقدس

خاطرات عضو سابق فرقه بهائیت

دقیقاً ۲۰ ماه از پیروزی انقلاب اسلامی می گذشت، اما پیش بینی هایی که از عکا به بهائیان ارائه شده بود، محقق نشد و انقلاب اسلامی همچنان به راه خود می رفت، بدین سبب، صدام حسین رئیس جمهور وقت عراق با حمایت همه دنیا به ایران حمله کرد تا قبل از هر چیزی جمهوری اسلامی را از بین ببرد، اما او که ادعا می کرد در طی یک هفته و یا حداکثر یک ماه ایران را فتح خواهد کرد، درگیر جنگی طولانی شد

در آن روزها مردم به یکدیگر بیش از پیش نزدیک تر شده بودند، حتی نزدیک تر از آخرین روزهای حکومت نظامی رژیم شاه که هر خانه ای بجز خانه بهایی ها مامن مبارزان زخمی بود.
سیل کمک های مردمی به سوی جبهه روان بود، حتی خانم ها با ارسال طلا، زیورآلات و لباس های بافتنی در پشت جبهه ها مشارکت می کردند.
نوجوانان با دست بردن در شناسنامه هایشان راهی جنگ می شدند و در میان این فضای پر از عشق و اخلاص، بهایی ها دعا می کردند که صدام پیروز شود!!! آنها از سفره این سرزمین ارتزاق می کردند، اما در آرزوی پیروزی بیگانه بودند.
با وجود آنکه سربازان صدام حتی به کسانی که جلوی پایشان گاو و گاومیش ذبح کردند هم رحم نکردند و به خانواده های آنها تعرض کردند.
هنگامی که بمب های عراقی به شهرهای ایران می خورد بهائیان شادمانه ندای «یا جمال مبارک شکرت» را سر می دادند و از قول عکا نشینان می گفتند:
«صدام حسین انسان شایسته ای است که از طرف (جمال مبارک) مأمور شده است تا ایران را آزاد کند و باعث رهایی بهائیان بشود. »
و این در حالی بود که بهائیان در برخی از شهرهای ایران مشغول کسب و کار بودند و از سفره این مردم می خوردند، اما پول های خود را به اسرائیل می فرستادند.
هرگاه رادیوهای بیگانه اعلام می کردند ایران در فلان جبهه شکست خورده است، بهائیان به رقص و پایکوبی می پرداختند و چون حرف بیت العدل را حرف جمال مبارک می دانستند، می گفتند:
«فرموده بیت العدل محقق خواهد شد، جمال مبارک شکر!»
و عبدالبها را شکر می کردند. و می گفتند: هر چه بیشتر از اینها در جنگ کشته شود دل ما خنک تر می شود!
اعضای فرقه بهائیت در طول سال های دفاع مقدس، هیچ نقش مثبتی ایفا نکردند؛ زیرا اکثر جوانان این فرقه بجای رفتن به خدمت مقدس سربازی به صورت قاچاق از کشور می گریختند، تعدادی هم به کمک پول و پارتی بازی در جاهای امن به خدمت سربازی مشغول می شدند. آن هم از سر اکراه؛ چون بهائیان ایران را وطن خودشان نمی دانند. ( نظر نویسنده مقاله )
در طول سال های دفاع مقدس چنان که از عکا دستور رسیده بود، بهائیان فقط در کار خرید ملک، زمین و آپارتمان بودند؛

زیرا در دوره جنگ ، قیمت آپارتمان و خانه بسیار پایین بود و بازارش رونقی نداشت. در این سال ها آنها سند روی سند می گذاشتند، فقط کافی بود که احساس کنند یک نفر به پول نیازمند است، در چنین حالتی به صورت غیرمحسوس صاحب ملک را دوره می کردند و در نهایت خانه اش را از چنگش بیرون می آوردند. نکته ای که جای تامل دارد این است که از اسرائیل فرمان رسیده بود که فقط زمین ها، املاک و آپارتمان های مسلمانان را بخرید و از بهایی و کلیمی خرید نکنید

منبع : روزنامه کیهان، شماره ۱۹۱۴۳ به تاریخ ۶/۵/۸۷، صفحه ۸

[شكوه انتظار]

نامه منتشر نشده ای از شهید آوینی


یکی از برادران «شهید سید مرتضی آوینی» دیربازی است که در ایالات متحده آمریکا سکونت دارد. آن چه خواهید خواند متن تخلیص شده یکی از نامه های مرتضی به این برادر است. برای دریافت متن کامل این نامه با سید محمد آوینی تماس گرفتیم . اما ابتدا قول مساعد داد اما زمانی که برای پیگیری این قول دوباره مزاحم ایشان شدیم ، با این جمله ساده که « پیدا نشد » امیدمان نا امید شد و به ناچار به همین متن کوتاه شده و ناقص بسنده می کنیم. امید آن که روزی تمامی آثار آن فرزانه بی بدیل ، از سد گزینش نزدیکان و منسوبین ایشان به سلامت بگذرد و در دسترس عموم قرار گیرد.
برادر!
دلم می‌خواست امروز که ایران ، این پسر گم شده، بعد از قرن‌ها می‌رود که به آغوش خانواده‌ی خویش بازگردد، در کنارم بودی و با هم زیر لوای اسلام عزیز و در کنار امام خمینی، این فرزند راستین محمد(ص) و این نشانه‌ی خدا بر زمین ، جهاد می‌کردیم.
گرفتار تاریکی بودیم که امام خمینی از قلب تاریخی که می‌رفت تا فراموش شود، چون محمد(ص) فریاد برآورد که «واعتصمو بحبل الله جمیعا و لاتفرقو ا» - همه به ریسمان خداوند چنگ بزنید و بیاویزید و پراکنده نشوید - و ما که هنوز دست و پا می‌زدیم تا به خویشتن خویش بازگردیم،

برادر، او را ندیده‌ای: هنگامی که دست محبتش را بر سر شیفتگان بالا می‌آورد، سایه‌اش زمین و آسمان را می‌پوشاند .


از این سخن تازه شدیم و دریافتیم که آن چه می‌جستیم، یافته‌ایم و به یقین رسیدیم. و حتی من که همواره بویی از محمد در مشام داشتم، در آغاز باور نمی‌کردم که در این ظلمت کده ‌ی زمین بتوان نقبی به سوی نور زد - که ابعاد آن چه روی داد، آن همه گسترده بود که زمین را در بر می‌گرفت و خدا این تردید را که جز لمحه‌ای به طول نینجامید بر من ببخشاید - و برق یقین بی‌هیچ واسطه‌ای بر دلم نشست،

همان گونه که بر کوه سینا، و ایمان آوردم، و برادر! زمان گم شد و مکان، و کویر بود، و آن که دعوت به حق می‌کرد محمد(ص) بود، و خدا را شکر که گوش ایمان من به آوای الله آشنا بود و نمی‌دانی که چه خوش بود.
با همان عشقی که اباذر با محمد(ص) بیعت کرد، ما به امام خمینی پیوستیم. و برادر، او را ندیده‌ای: دست خداست بر زمین؛ آن همه به صفات خداوندی آراسته است که هنگامی که دست محبتش را بر سر شیفتگان بالا می‌آورد، سایه‌اش زمین و آسمان را می‌پوشاند، و آن زمان که از حکمت و عرفان سخن می‌گوید، می‌بینی که او خود نفس حقیقت است. من بوی خوشش را از نزدیک شنیده‌ام و صورتش را دیده‌ام که قهر موسی را دارد و لطف عیسی را و آرامش سنگین محمد(ص) را .
برادر! ایران، مادر تمدن نوینی است که معیارها و مقیاس‌هایی دیگر دارد و حکمت و فلسفه‌ای دیگر و هنری دیگر و ... ادبیاتی دیگر.

جهادی را که آغاز کرده‌ایم، امام خمینی «جهاد سازندگی » نام نهاده است. شمشیرمان قلم است و بیل و کلنگ ، و در راه سازندگی ایرانی آزاد گام نهاده‌ایم


من هرگز نمی توانم وسعت مکتبی و فرهنگی این انقلاب را در این نامه تصور کنم،‌اما برایت باز هم خواهم نوشت، هر چند که وقتم بسیار تنگ است.
مادر به تو گفت (در پشت تلفن) که من کار پیدا کرده‌ام. این چنین نیست؛ من زندگی یافته‌ام . عشق خمینی بزرگ و عظمت فرهنگی آن چه می‌گوید، مرا آن چنان شیفته‌ی خود ساخته است که نمی‌توانم جز به حکمتی که در حال تدوین آن هستیم بیندیشم

و جز به فرهنگی که در حال احیای آن هستیم بیندیشم و جز به فرهنگی که در حال احیای آن هستیم ... و این فرهنگ آن همه با آن فرهنگ کهنه و منحط غرب متفاوت است و آن همه از آن فاصله دارد که نمی‌توان گفت . کارم در راه خداست (فی سبیل الله) و برای آن پولی دریافت نمی‌کنم.
تنها سهمی اندک از بیت ‌المال می برم که خورد و خوراک را بس باشد و بس. جهادی را که آغاز کرده‌ایم، امام خمینی «جهاد سازندگی » نام نهاده است. شمشیرمان قلم است و بیل و کلنگ ، و در راه سازندگی ایرانی آزاد گام نهاده‌ایم؛ ایرانی که منشا حرکت نوین تاریخ و خاست گاه فرهنگ نوینی است که دنیای تاریک را سراسر در بر خواهد گرفت.
والسلام - برادرت مرتضی (1358)