★*★*★ گلواژههاي شعر در وصف بانوي كرامت ★*★*★

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به دل حک شد به خط آشنایی
شب میلاد و آغازِ گدایی

گدای بارگاهِ سبزِ عشقم
ببین امشب دلم گشته هوایی

به پیش پای تو غرقِ سرشکم
که شاید سر زنی بر بی‌نوایی

کریمه کاسه‌ام بنگر که بالاست
کرم بنما تو هر چه می‌توانی

تویی معصومه، عصمت پیش رویت
کند سجده از این نورِ خدایی

تویی بانوی قصرِ سرخِ مذهب
که با زینب همیشه هم صدایی

همین بس از تو ای معصومه جانم
لقب گیرنده‌ از جامِ رضایی

رضا نامِ تو را معصومه خوانده
که سر تا پا چنین زهرا نمایی

همه امشب کنارِ بارگاهت
من و این گریه و فصلِ جدایی

دلِ فطرس شده در شامِ میلاد
اسیرِ گنبدِ زردِ طلایی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلاله حيدر
اى كه به خلق جهان تويى سر و سرور
شان تو از قدر كاينات فزون تر

وقت ثناى تو مات عقل خردمند
گاه مديح تو محو فكر سخنور

طاير و هم ار, رسد به پايه قدرت
بال و پرش سوزد ار بود چو سمندر

شانه گيسوى توست, پنجه خورشيد
آينه روى توست ماه منور

رشحه اى از نور طلعت تو به افلاك
بر شد و افلاك از آن شدند پر اختر

عكس زابروى تو هلال چو برداشت
گشت مشار اليه خلق سراسر

بهر وجود تو خلق گشته دو عالم
بهر تو گرديده كاينات مسخر

خلقت هستى, تو داده اى به همه خلق
زآنرو مهتر تويى بر اين همه كهتر

آدم و نوح و خليل و موسى و عيسى
از مدد فيض تو شدند پيمبر

كفو تو را چون نكرد خلق خداوند
زآن ننمودى به عمر خويش تو شوهر

خلق جهان جمله اند زوج و خدا فرد
تو چو خدا فردى و ندارى همسر

ذره اى از عصمتت زنان جهان را
گر برسد مريمند جمله و هاجر

شبنمى از جود توست رحمت نيسان
سبزه اى از كشت تو است گنبد اخضر

دست كشيدى مگر تو بر سر آهو
كز وى حاصل شداست نافه اذفر

والليل از موى تو شداست مبين
والشمس از طلعت تو گشت مفسر

باب عطايت گشاده بر همه عالم
چشم اميد خلايق است بر اين در

گرد ضريحت دواى اكمه و ابرص
گرد حريمت شفاى عاجز و مضطر

حكم الهى به مهر توست مسجل
امر خدايى به حب تو است مقرر

بضعه زهرائى و سلاله حيدر
نور دو چشم نبى, حبيبه داور

فاطمه ثانيى به عالم ظاهر
ليك به معنى توئى همان و نه ديگر

مظهر حقند خانواده عصمت
جلوه ربند دودمان مطهر

بسته لبم لم يلد وگرنه بگويم
دخت خداى است بنت موسى جعفر

عمر تو كوتاه همچو شاخه گل بود
چون تو بزرگى و اين سراست محقر

نيست مرا غير درگه تو پناهى
آخر و اول تويى و اول و آخر

آيت الله ثقفى تهرانى - ميرزا محمد)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حبيبه حق

تو اى حبيبه حق خلوه از خدا دارى
كه سوى خويش همه چشم ما سوى دارى

به چرخ حشمت و اجلال بيشتر از مهر
به پيش ديده اهل صفا ضيا دارى

تو آشنا نشوى گرچه به كسى از قدر
وليم در همه عالم تو آشنا دارى

به زائرين حريم خود اى ستوده خصال
نظر ز راه محبت جدا جدا دارى

به يك نگاه مس قلب ما طلا سازى
تويى كه با نظر خويش كيميا دارى

به هر كه مى نگرم جانب تو روى آرد
تو خود نظر مگر ازلطف سوى مادارى

از آن كه دختر موسى ابن جعفرى بخدا
كنند مدح تو گر تا به حشر جادارى

(لمعات عشق, حيدر معجزه, ص 106)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

الفاظ ازمدح تو قاصرند

بالد بر آسمان ز شرف آسمان قم
سايد بر آستان تو سر آسمان قم

درگاه تو است مركز دارالفنون علم
طلاب دين كواكبى از كهكشان قم

در پيشگاه حضرت معصومه صبح و شام
بيزد گهر, مدرس گوهر فشان قم

سبقت ز ساكنان حريم خدا برند
از راه دوستى على عارفان قم

چون پاى اهل علم بر اين خاك مى رسد
اى دل به جان ببوس توهم خاكدان قم

اى در پر بها به قم گشته اى مكين
كردى ز خلد باز درى در مكان قم

سر عاكفان كعبه يزدان به جان نهند
بر آستان قدس ملك پاسبان قم

الفاظ در معانى مدح تو قاصر است
اى نازنين كه جسم تو باشد روان قم

آيد اگر خليل پيمبر در آن حرم
نبود شگفت گر شود از عاكفان قم

چشم دلم ز گرد ضريح تو روشن است
آرى چو توتيا بود اين ارمغان قم

در پر بهاء(لمعات عشق, ص 118)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

جمال و كمال فاطمى(س)

خاك قم گشته مقدس ازجلال فاطمه
نورباران گشته اين شهرازجمال فاطمه

گرچه شهر قم شده گنجينه علم و ادب
قطره اى باشد ز درياى كمال فاطمه

تابش شمع و چراغ و كهرباى نورها
باشد از نقد جمال بى مثال فاطمه

صافى آيينه ايوان نيكو منظرش
گوشه اى از صافى قلب زلال فاطمه

عطرآگين گشته گراين بارگاه جنتى
اين نسيمى است ازعبير بى همال فاطمه

بر سر ما سايه افكن ازكرامت اى بتول
شد سعيد آنكس كه بد اندرظلال فاطمه

آفت دلها غم است بردرگه معصومه ام
حرمت من حرمت عز و جلال فاطمه

يارب ازغمها مرا برهان هم ازافسردگى
عفوكن مارا به قلب پر ملال فاطمه

كبريا از درگهش كس رانكرده نااميد
خاصه آنكو داشت پشتيبان مثال فاطمه

(گنجينه دانشمندان, ج 1, ص 17)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دخت خورشيد

ايدختر عقل و خواهر ديـــن
وى گوهر درج عز و تمكين

عصمت شده پاى بند مويــــت
اى علم و عمل مقيم كويت

اى ميوه شاخسار توحيـــــد
همشيره ماه و دخت خورشيد

وى گوهر تاج آدميــــــــت
فرخنده نگيــــن خاتميت

شيطان بخاطب (قم) براندنـد
پس تخت ترا بقم نشاندنـد

كاين خانه بهشت وجاى حواست
ناموس خداى جايش اينجاست

اندر حرم تو عقل ماتســــت
زين خاك كه چشمه حياتست

جسمى كه دراين زمين نهان است
جانى است كه در تن جهان است

اين ماه منير و مهر تابان
عكسى بود از قم و خراسان

ايران شده نور بخش ارواح
مشكات صفت به اين دو مصباح

از اين دو حرم دلا چه پرسى
حق داند و وصف عرش و كرسى

هر كس به درت بيك اميدى است
محتاج تر از همه(وحيدى)است

(گنجينه دانشمندان, ج 1, ص 19.
(قصيده از آيت الله وحيدى خراسانى)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ريحانه رسول

رواق دختر موسى بن جعفر است اينجا
حريم فاطمه بنت پيمبر است اينجا

در بهشت برين گر طلب كنى به خدا
ببوس باادب آن راكهآن دراست اينجا

زمين قم به مثل چون صدف بود آرى
وجود حضرت معصومه گوهر است اينجا

ببند عقد نماز اندرين مقام رفيع
كه جاى گفتن الله اكبر است اينجا

مخوان به خلد برينم زكوى او واعظ
براى من ز دوصدخلد برتراست اينجا

حبيبه حق و ريحانه رسول و على
يگانه دختر زهراى اطهر است اينجا

ببوس از سر صدق و صفا ضريحش را
كه موردنظر حى داور است اينجا

مسيح زنده شود در حريم اين بانو
عجب ز فيض دمش روح پروراست اينجا

زيمن موكب اجلال فاطمه بنگر
كه در تاج سرهفت كشور است اينجا

فروغ روضه او پرتو افكن است به مهر
چرا كه مطلع خورشيدانوراست اينجا

اگر بديده ادراك بنگرى بينى
كه مهروماه هم ازذره كمتراست اينجا

از آن شدند سلاطين مقيم در كويش
كه خاك درگه اوزيب افسر است اينجا

كند بدرگه او سجده صبحدم خورشيد
كه از فروغ ولايت منوراست اينجا

اگر تجلى حق بينى از در و ديوار
عجب مدار كه دخت پيمبر است اينجا

تبارك الله از اين روضه بلند رواق
كه از تصورواز وصف برتراست اينجا

برو قهارت دل كن بيا به روضه او
كه جاى مردم پاك ومطهر است اينجا

از آن پناه به كوى تو آرم اى بانو
كه فيض روح زلطفت ميسر است اينجا

مرا كه نام بود حيدر آمدم به درت
چرا كه نوردو چشمان حيدراست اينجا

زمين قم شده روشن ازآن به غيب وشهود
كه نورحق به جمالت برابراست اينجا

زآفتاب قيامت غمى نخواهد بود
مرا كه سايه لطف توبرسراست اينجا

سزد (معجزه) قم همچنان بهشت بود
چراكه دخترموسى بن جعفر است اينجا

(لمعات عشق, ص 58, ديوان حيدر معجزه)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روح ايمان

ولاى حضرت معصومه راحت جانست
به چشم مردم آگاه روح ايمانست

كسى به دعوى ايمان خود بود صادق
كه پيرو نبى و تابع امامان است

چو اهل بيت نبى گوهران بى مثلند
بهايشان ز شرف فوق درك انسانست

به هر گلى كه ز باغ رسالت است و على
هر آنكه دل ندهدجوار نزد يزدانست

چه جاى آن كه نباشد محب معصومه
كه او به چرخ ولا اختر درخشانست

به خاك پاى تو اى بنت موسى جعفر
كه توتياى ضيابخش اهل عرفانست

اگر چبيبه حق خوانمت از آن باشد
كه بر مقام تو عارف خداى سبحانست

(لمعات عشق, ص 102)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شافع يوم المعاد

يا رب اين خلد برين يا جنه الماواستى
يا همايون بارگاه بضعه موساستى

اين مهين بانو كه در برج شرافت اخترى است
نسل پاك و زاده انسيه الحوراستى

فاطمه اخت الرضا, سلطان دين, روحى فداه
خاك درگاه تو از عرش علا اعلاستى

ملجا اهل زمان و شافع يوم المعاد
خواهر سلطان دين و ثانى زهراستى

مرقد نورانيش گويا رياض جنت است
تربت پاكش ز مشك و عنبر ساراستى

گو بيايد تا به بيند اين همايون بارگاه
آنكه بر وجود جنت دنياستى

حضرت ناطق بحق صادق چنين فرموده است
درجزاى زائر او جنت الماواستى

اى مهين بانوى كاخ عصمت, اى مايه وجود
اى كه خاك درگهت رشك دم عيساستى

حق ام و اب اگر مانع نبودى گفتمى
هم زخيل خادمانت آدم و حواستى

طالب دنيا به قم چون طير اندر مجلس است
ظالم اندردشت قم چون ملح در درياستى

هر كه از روى خلوص آرد به درگاه تو روى
خوشدل از دنيا وفارغ ازغم عقباستى

عقل در احصاء قدرش قاصر است و پا به گل
گرچه چون لقمان دهر وبوعلى سيناستى

خطه قم شد زيمن مقدمش رشك جنان
در صفا دارالخلودو ازشرف غبراستى

چون بديدى اين بنا را عقل گفتى كاسمان
صورتى در زير دارد آنچه دربالاستى

(از سيد محمد رضا خادم,زندگانى حضرت
معصومه عليهاالسلام,ص 100)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گل گلشن فاطمى

ز باد حوادث گلى از پيمبر(ص)
در اين خاك عنبر فشان آرميده

يكى لاله از لاله زار ولايت
به گلزار قم بين چسان آرميده

گل گلشن فاطمى بين كه چونان
زدست قضا نوجـوان آرميده

در اين بارگاه رفيع دل افروز
نهان زيب تاج كيـان آرميده

در اين ارض اقدس يكى گوهر پاك
به تقدير چرخ زمان آرميده

درخشان مهى دخت موسى بن جعفر
كزو كشورى در امان آرميده

جبين سا به خاك درش هان كه بى شك
در اين بقعه جان جهان آرميده

بگرد حريمش بسان كبوتر
هزاران ز روحانيان آرميده

به پيرامن مشغل پر فروغش
شهان و دو صد عالمـان آرميده

به فردوسيان گو به قم اندر آيند
كه زينت ده حوريان آرميده

كمال و شرف, علم و جاه و جلالت
به هر سوى اين آستـان آرميده

به هر جا كه گامى نهى با تامل
فسرده تنى شادمان آرميده

قدمها به آرامى اين جا فرو نه
كه در اين زمين گلرخان آرميده

به عبرت نظر كن كه بينى در اينجا
هزاران سر و ســروران آرميده

هزاران گل و بلبل و سرو و سوسن
دو صد نرگس و ارغـوان آرميده

خوش آنان كه در قم همى جان سپارند
خوش آن كو دراين گل مكان آرميده

خوش آن روزگارى كه در قم گذشت
خوشا حال آن كه شبـان آرميده

چه غم دراد از روز محشر(دوانى)
كه در ظل اين سايبان آرميده

(مدرك سابق, ص 89, قصيده فاضل ارجمند آقاى دوانى)