★*★*★ گلواژههاي شعر در وصف بانوي كرامت ★*★*★

[نرگس منتظر]

تويـی که شــاه خراسان بود بــرادر تــو

بـــر آن مقام رفيــع و بـر اين مقام،

ســلام

به هر عدد که تکلم شـود به ليل و نهار

هــــزار بـار فـــزون تـر ز هـر کـلام،

ســلام

صبح تا شب و از شام، تا طليعه صبــح

بر آستـانه قــدسـت علی الـدوام،

ســلام

در آســـمان ولايــت، مــه تمــامی تـــو

ز پای تا به ســرت ای مـــه تـمـام،

ســلام

به پيشگــاه تو ای خواهـــر شه کـَـونين

ز فـرد فـرد خليـق، به صبح و شام

ســلام

منم که هر سر مويم به هر زمان گويـد

به جـان پــاک تـو ای دخــتـر امـام،

ســلام

[شكوه انتظار]

شهر قم یک گل به نام
حضرت معصومه دارد
این شرف را شهر قم
با حضرت معصومه دارد
شهر ما سرمست گشته از شمیم عطر کویش
یک جهان عطر مصفا حضرت معصومه دارد
هر که شد مهمان به قم از فیض اولبریز گشته
این کرامتها به دلها
حضرت معصومه دارد
من چه گویم از محبت ، از وفا ، از عشق بانو
یک بغل فیض معلا ،
حضرت معصومه دارد

[شكوه انتظار]

خاک قم گشته مقدس
ازجلال فاطمه
نورباران گشته این شهراز
جمال فاطمه
گرچه شهر قم شده گنجینه علم و ادب
قطره اى باشد ز دریاى
کمال فاطمه

[خادمه زینب کبری(س)]

با نسیم گل معطر شد فضا

از وجود فاطمه اخت الرضا

دخت معصومی و خود معصومه ای

در جوار تو عجب دارد صفا

ما به درگاه تو رو آورده ایم

تو شفیعی بهر ما اشفعی لنا

مهر تو بر سینه ام گشته اجین

کی دلم گردد ز مهر تو جدا

چشم امید من و احسان تو

از کرم بنما روا حاجات ما

[شكوه انتظار]

ماه بانو





مـاه بـانو بـه شب دهكده نازل شد و بعد
سهمش از بركت ده زهر هلاهل شد و بعد
ابـر شـد آمـد و بـاریـد بـه اقـبــال كــویــر
خـاك لـم‌یـزرع ایـن ناحیه هم گل شد و بعد
دری از نور به این سمت گشود از ملكوت
شهـر بــا آمــدنـش نقـل مـحافل شد و بعد
آسمــان یــا حــرم كــوچك بانوی غریب؟
قـصـه حـور و پـری قـصـه دل دل شـد و بعد
قرعـه افتاد به نام من و همسایگی‌اش
و دلــم وارث سـرمــایــه دعــبل شد و بعد

[شكوه انتظار]

بارگاه قدس




هر كس كه با جلال تو عهدی جمیل بست
پیوسته دل به ذكر خوش «یا جلیل» بست
هر زائـری كـه پـای ضریـحت دخـیل بـست
بــال دعـــا بــه بــال و پــر جـبـرئیل بست
ایـنـجـا فــرشـتـگـان خــدا بـــال مـی‌زنـنـد
مُـــهـر تو را به نامـــه اعمــال مــی‌زنـنـد
ای آن‌كــه نـیـسـت از تو كسی سرفرازتـر
خـــوش‌خــوتــر و كــریــم‌تـر و چاره‌سازتر
نـشنـیـده‌ایـم از تــــو در خــانـــه بــازتــــر
پـیـدا نــمی‌شود ز تـــو مــهــمــان نوازتر
شـرمــنــده‌ایـــم از تــو و مهمان نوازی‌ات
ای شهـــره زمـین و زمان چاره سازی‌ات
ای آسـتــان تـــو حــــرم كــبــریــا شــده
وی خــاك آســتــانــه تــو مــاسـوا شده
ای فرش آستانـه تـــو شــهـــپــر مـــلـك
وی خــاك راه تــو بــه نــظــر كیمیا شده
ای كــعــبــه امــیـــد خلــایـق كه درگهت
رشك مــنی و مـروه ز لطف و صفا شده
ای زائر حـریــم تـــو در بـــارگـــاه قـــدس
مشمول فـیض و رحمت بی منتها شده
ای در تـــو مـــات چــشــم خدابـینِ اولیا
آیــیــنـــه تــمـــام نـــمــای خــدا شده
معصومه شفیعه تویی اِشـفـعـی لـنـــا
ای شهره در شفاعـت اهــل بــلا شده
گویم مدیح تو كه ز لـــطف تــو تـــاكنــون
بر روی مــن هــزار درِ بــسـتـه وا شده
گلهـــای طــبــع من زنســیــم عـنـایتت
خرم شـده، شكفـتـه شده، دل‌ربا شده
تا بارگاه تـو حــــرم اهــــل‌بــیــــت بـــاد
مـا را اگـر غـمـی است غم اهل‌بیت باد




محمدعلی مجاهدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بارگاه رفيع فاطمى

اين بارگه كه چرخ بر رفعتش گم است
فخر البقاع بقعه معصومه قم است

فخر البقاع نيست كه فخر البقا بود
اين بارگه كه چرخ بررفعتش گم است

با خاك درگهش خضر اندر گه نماز
كارى كه فرض عين شمارد تيمم است

سنگ حريم او فلك النجم عالم است
ريگ سراى او ملك العرش انجم است

سقاى او چو آب زند گرد ساحتش
ازرشك با سرشك قرين چشم قلزم است

در التماس بارقه گنبد هنـــوز
در طور روح موسى اندر تكلم است

از رشك خشتهاى زر اندود او مدام
داغى چو شمس بردل اين هفت طارم است

هى پا نهاده زائر او بر پر ملك
بس ازملك به طوف حريمش تهاجم است

حق دارداين مكان زند ار,دم ز,لامكان
كو را يگانه گوهر سلطان هفتم است

اخت رضا و دختر موسى كه حشمتش
مستور از عفاف ز چشم توهم است

هم در حسب بزرگ آب اندر پى اب است
هم در نسب سترك ام اندر پى ام است

آن كعبه است مرقد فرقد علو او
كز پيل حادثات مصون ازتهدم است

يابضعه البتول و يامهجه الرسول
اى آنكه رتبه تو وراى توهم است

از اشتياق سجده بر خال چهر تو
آدم هنوز روى دلش سوى گندم است

دانند اگر زآدم و حوا موخرت
من گويمت برآدم وحوا تقدم است

زيرا كه جز ثمر نبود مقصد از درخت
وان شاخ وبرگش ارچه بود عودوهيزم است

ابليس را كه چنگ ندامت گلو فشرد
بردرگهت اميد علاج تندم است

مردم زيارت تو كنند از پى بهشت
وين خود دليل بر عدم عقل مردم است

زيرا كه جز زيارت كويت بهشت نيست
ورهست درب كوى تو آن را تصمم است

ابليس را كه چنگ ندامت گلو فشرد
بر درگهت اميد علاج تندم است

مردم زيارت كويت بهشت نيست
ور هست درب كوى تو آن تصمم است

با صدق تو صباح دوم را بدون كذب
بر خويش خنده آيد و جاى تبسم است

كى شبه مريمت كنم از پاك دامنى
كالوده اش زنفحه روح القدس كم است

آن جا كه عصت تو زند كوس دور باش
پاى وجود روح قدس در عدم گم است

گردون به پيش محمل فرت جنيبتى است
كز آفتاب كوى زرش زيور دم است

ذلى كه از پى تو بود عين عزت است
خارى كه در ره توخلد به ز,قاقم است

اى بانوى حرم سوى جيحون نظاره اى
كز انقلاب دهر, همى در تلاطم است

مويم اگرچه شد به معاصى سپيد ليك
رويم منه سياه كه دور از ترحم است

(از تاج الشعراء جيحون, زندگانى
حضرت معصومه عليها السلام, ص 86)

[شكوه انتظار]

غریبانه


گفتــه بـودن به خدا به قدری معصومه دلت
که تُو هر جای حرم انگاری معلومه دلت
گفته بـودن کـه بـاید پیش تو دل‌خسته اومد
مث مرغای غریبِ بال و پـر بـستـه اومد
گــفــتــه بــودن کــه بــیام درد دلامو رو کنم
فــقــط از تــو طــلــب عـزّت و آبــرو کنم
این منم مسافری از کوچه‌های سوت و کور
کوله‌بارم پُره از رودخـونـه‌هــای بــی‌عبور
اومـدم کــه عـصمـتـت شامل حال من بشه
اومدم که اسمت آویــز خـیــال مـن بشه
اومدم کـه با نـگات روحــمــو دلــداری بــدی
مرهمی همیشگی به زخمای کاری بکن
می‌گــن اسمــت مث بارون دلارو تر می‌کنه
می‌گن عصمت تو دل‌هـا رو کبوتر می کنه
اگـه فــرصــتـی کــنی و مـنـو قــابل بدونی
دسـت مـهـربـونـتو مهـمون این دل بدونی
با خیال تو پریشونی مـو بـیــرون می‌کـنــم
دلمـو بـه یاد خـوبـی‌هات چراغون می کنم
دسـتــای خــالــی مــن مــنـتـظــر جـوابته
دل مـن مـنـتــظـر بـــارش بــی حـسـابـتـه
قَسَمِت می خـوام بــدم بــه غربت برادرت
بــه تـــبـــر‌ّک قـــشـنــگ تــربــت بــرادرت
قَسَمِت می‌خوام بدم بــه زائــری حــرمت
به بزرگـی و صداقـتـت، بــه مِهـر و کــرمـت
قسمت می‌دم به عزّتت که دستمو بگــیر
قسمت می‌دم که دست دل خسته‌مو بگیر

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اين قبه گلبني است به زيور برآمده
يا پاك گوهري است پر از زيور آمده

اين قبه را چه اوج كه با ارتفاع آن
صدر فلك به چشم ملك احقر آمده

از دل سؤال كردم و گفتم مرا بگو
كين صحن از چه روز جنان بهتر آمده

دل در جواب گفت كه اينك درين سؤال
عقل طويل قاصر و فهم اقصر آمده

بهتر بود به حسن علو از جنان در آن
مسكن كه بنت موسي بن جعفر آمده

زهرا عفاف فاطمه بنت موسي آنك
بر وي شرف ز فاطمه و حيدر آمده

معصومه‌اي كه در ره ايوان اقدسش
از قدر و صدق حور و پري چاكر آمده

شه‌زاده‌اي كه هر دو سرا جدش از عطا
با طالبان مذهب حق ياور آمده

از اوج علم و فضل و ادب كوكب جميل
وز درج حلم و مجد و شرف گوهر آمده

يك جد او نبي شرف كل كاينات
كز جود حق ز جمله رسل مهتر آمده

يك جدّ او علي است كه از عون كردگار
در روز جنگ صفدر و نام آور آمده

يك جدّ او حسين كه اندر گه سخا
مولاي عاصيان و شه محشر آمده

موسي كاظم آمده باب وي و به آن
احسان و عدل و جود و سخا بي مر آمده

بر مسلمين ز مجد و همم كرد رهبري
بر زائرين به جود و كرم رهبر آمده

روي اميد جمله عالم به اين در است
حاجت هر آنچه بوده از اين در بر آمده

هر مصرعي از اين چو يكي حور لاله رو
هر بيت آن دو ماه پري پيكر آمده

ناطق دعا بگو كه به مرآت طبع و عقل
پيدا دعاي شاه عطا گستر آمده

[شكوه انتظار]

دیدنیه حالم ، با اشک زلالم ، وا شده دو بالم


که پر کشیدم من ، سمت آسمونا


کریمة عالم ، ملیکة قلبم ، یا که خود مریم


رو بال ملائک ، اومده به دنیا



فرشته ها از آسمون هفتم


با دسته گل دارن میام سوی قم


تو ازدحامشون دلم میشه گم ، میشه گم



گلبارونه باغ دلها ، لبامون غرق تبسم


توی بارون ستاره ، اومده زهرای دوم