★*★*★ گلواژههاي شعر در وصف بانوي كرامت ★*★*★

[شكوه انتظار]

با بوسه ای به خاک حرم ، رنگ دلم خدایی می شه

هر شب پایین پای ضریح ، قلبم امام رضایی می‌شه

قلبم ، آخه مقیمه ، پایین پای حرم کریمه

دست خودم نیست ،‌ زائری بی تابم

دل با، شوق مدینه ، به خدا آروم نداره توسینه

معلومه حالم ، از چشم پر آبم

صحن با صفاش ، که بهشت ماست

حرمش پر از جلوة کرامات

آخه می بینم ، توی این حرم

قبر بی نشون مادر سادات

[نرگس منتظر]

خاک قم گشته مقدس ازجلال فاطمه
نورباران گشته این شهرازجمال فاطمه

گرچه شهر قم شده گنجینه علم و ادب
قطره اى باشد ز دریاى کمال فاطمه

[شكوه انتظار]

آسمون‌ها گل براش هدیه آوردند
کهکشون‌ها عطرش و هر جا می‌بردند
هر ستاره مستِ دیدارِ دوباره‌اش
هر فرشته دلا رو به اون سپردند
از سماء ندا می‌یاد مقام اون خیلی رفیعه
من و روزِ‌ محشر و لطفِ تو بانویِ شفیعه
معصومه جانم یا معصومه جانم
هر فرشته دلْ گره زده به بالش
چشمِ نجمه به گلستانِ جمالش
نور این گل که شبیهِ گلِ یاسه
شده موسی مستِ حجبِ بی مثالش
دختری اومده تو عرش و سما که بی‌قرینه‌است
به همه مژده بدید ثانی زهرای مدینه‌است
معصومه جانم یا معصومه جانم
همه عالم پیش پاش سر به سجودند
حوریان از قدمش گرمِ سرودند
در حضورِ رخِ دریای کرامت
دیگه زنها مثل یه چشمه و رودند
هر چی از کرامتش دم بزن بازم نگفتم
عمری این کریمه پشت و پناهمه نیفتم
معصومه جانم یا معصومه جانم

[شكوه انتظار]

رواق دختر موسى بن جعفر است اينجا
حريم فاطمه بنت پيمبر است اينجا

در بهشت برين گر طلب كنى به خدا
ببوس باادب آن راكهآن دراست اينجا

زمين قم به مثل چون صدف بود آرى
وجود حضرت معصومه گوهر است اينجا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بضعه موسى

آتش موسى عيان از سينه سيناستى
يا كه زرين بارگاه بضعه موساستى

بضعه موسى بن جعفر فاطمه كز روى قدر
خاك درگاهش عبير طره حوراستى

تو گلى رنگين ز طرف گلشن ياسين بود
آيتى روشن ز صدر نامه طاهاستى

پرتوى از آفتاب اصطفاى مصطفى
زهره اى از آسمان عصمت زهراستى

صحن او را هست اقصى پايه عزت چنان
كز شرف مسجود سقف مسجد اقصاستى

پستى از صحن حريمش را به پا طاق حرم
كين مكان عزت و آن مسكن غبراستى

(زندگانى حضرت معصومه, سيد مهدى صحفى, ص 102,
شعرازفتحعلى خان صبا.(اين اشعاردورگنبد حضرت نوشته شده است).

[شهیده]

شهر قم یک گل به نام حضرت معصومه دارد
این شرف را شهر قم با حضرت معصومه دارد

شهر ما سرمست گشته از شمیم عطر کویش
یک جهان عطر مصفا حضرت معصومه دارد

هر که شد مهمان به قم از فیض اولبریز گشته
این کرامتها به دلها حضرت معصومه دارد

من چه گویم از محبت ، از وفا ، از عشق بانو
یک بغل فیض معلا ، حضرت معصومه دارد

[بیرق ظهور]

مرغ دلم راهي قــــــــــــــــــــــــ ـــــــــم ميشود / در حرم امن تو گم ميشود / عمه سادات سلام عليک / روح عبادات سلام عليک / عمه سادات بگو کيستي ؟ / فاطمه يا زينب ثانيستي ؟ /از سفر کرببلا امدي؟ / يا که بدنبال رضا امدي؟ / کاش شبي مست حضورم کني / با خبر از وقت ظهورم کنيد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اين خبر از مجلسى(1) نقل است در اخبار قم
ثبت گشته در كتب از او همه اسرار قم

گفت در سال دوصد از هجرت خيرالانام
كرد مامون دعوت از موسى الرضا هشتم امام

پس روان شد از مدينه سوى خاك پاك طوس
آن ولى حق، امام هشتمين، شمس الشموس

از فراقش شد چنان معصومه زار و دل فكار
كز كف خود داد آرام و توان، صبر و قرار

آن مهين بانو پس از يك سال دورى و محن
بهر ديدار برادر، چشم پوشيد از وطن

از مدينه شد روان با شوق بيرون از بيان
تا به شهر ساوه بيمارى گرفت از او عنان

گشت چون از اين سفر موسى بن خزرج با خبر
شد به استقبال آن بانوى دين با كرّ و فرّ

گوى سبقت را ربود از جمع در نيك اخترى
موسى آن فرخنده بخت آل سعد اشعرى

پس مهار ناقه آن مفخر كون و مكان
خود گرفت و شد به پاى شوق سوى قم روان

ريختند از شوق دل بر گرد آن بانوى دين
دوستان و شيعيانش از يسار و از يمين

چون كه در قم كرد منزل كاروان اشتياق
شد بلند از بستر بيماريش بانگ فراق

كرد بانو جان خود تسليم بر جان آفرين
آفرين بر همت بانوى عالم، آفرين

بود موسى را به قم باغى و ملكى دلگشا
چون بساط سبزه و مانند گلشن جانفزا

گفت سردابى در آنجا بهر بانو بر كنند
تا به دنيا و به عقبى از نهالش بر كنند

بهر دفن حضرتش ديدند بى گرد و غبار
دو سوار با نقاب از دور گشتند آشكار

آن دو بعد از خدمت و تعظيم و اكرام و نماز
دفن كردند آن بدن را با دو صد سوز و گداز

خود نمى‌دانم ملك بودند يا از اولياء
يا تقى بودش به همراه على موسى الرضا

از محن موسى بن خزرج سايبانى ساختى
بر سر قبرش به فرياد و فغان پرداختى

بعد از آن بر پاى كرد اين بارگه بنت الجواد
تا كه گردد قبلگاه مردم نيكو نهاد

دختر يك اختر مولا جواد آن مير دين
گشت مدفون در كنار عمه خود دل غمين(2)

1ـ علامه محمدباقر مجلسى (متوفاى 1111 ه" .ق)
2 ـ حاج سيد على ميره‌اى. به نقل از كريمه اهل‌بيت(ع)، صص 368 و 370.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

برآر از آستين معرفت دست دعا اين جا
به آيين دگر، بر ‌آستان كبريا اين جا

به چشم دل نظر كن بر حريم دختر موسي
كه جان را مي‌دهد آيينه لطفش جلا اين ‌جا

مجو از خيل بي‌دردان دواي درد بي‌درمان
«اگر درمان درد خويش مي‌خواهي بيا اين‌‌ جا»

صلاي قدسيان بشنو كه مي‌آيد به گوش جان
كه دردت را دوا اين جا، كه رنجت را شفا اين جا

شكسته بالى ما مى دهد بال و پرى ما را
اگر از صدق دل آريم روى التجا اينجا


طلب كن با زبان بى زبانى هر چه مى خواهى
كه سر داده است گلبانگ اجابت را خدا اينجا

به گوش جان توان بشنيد لبيّك خداوندى
نكرده با لب خود آشنا حرف دعا اينجا

هزارن كاروان دل در اينجا مى كند منزل
اگر اهل دلى اى دل، بيا اينجا، بيا اينجا

شكوه بارگاه حضرت معصومه را نازم
كه مى سايند سر بر درگه او اوليا اينجا


مشو از حرمت اين بارگه غافل كه مهدى را
زيارت كرده اند اهل بصيرت بارها اينجا


حريمش را اگر دارالشّفا خوانند،جا دارد
كه مى بخشد خدا هر دردمندى را شفا اينجا


علاج درد بى درمان كند لطف عميم او
نبايد بر زبان آورد حرفى از دوا اينجا!


حديث عشق با «پروانه» مى گوئى، نمى دانى
كه مى سوزد بسان شمع،از سر تا به پا اينجا

[نرگس منتظر]

غریبانه

گفتــه بـودن به خدا به قدری معصومه دلت

که تُو هر جای حرم انگاری معلومه دلت

گفته بـودن کـه بـاید پیش تو دل‌خسته اومد

مث مرغای غریبِ بال و پـر بـستـه اومد

گــفــتــه بــودن کــه بــیام درد دلامو رو کنم

فــقــط از تــو طــلــب عـزّت و آبــرو کنم

این منم مسافری از کوچه‌های سوت و کور

کوله‌بارم پُره از رودخـونـه‌هــای بــی‌عبور

اومـدم کــه عـصمـتـت شامل حال من بشه

اومدم که اسمت آویــز خـیــال مـن بشه

اومدم کـه با نـگات روحــمــو دلــداری بــدی

مرهمی همیشگی به زخمای کاری بکن

می‌گــن اسمــت مث بارون دلارو تر می‌کنه

می‌گن عصمت تو دل‌هـا رو کبوتر می کنه

اگـه فــرصــتـی کــنی و مـنـو قــابل بدونی

دسـت مـهـربـونـتو مهـمون این دل بدونی

با خیال تو پریشونی مـو بـیــرون می‌کـنــم

دلمـو بـه یاد خـوبـی‌هات چراغون می کنم

دسـتــای خــالــی مــن مــنـتـظــر جـوابته

دل مـن مـنـتــظـر بـــارش بــی حـسـابـتـه

قَسَمِت می خـوام بــدم بــه غربت برادرت

بــه تـــبـــر‌ّک قـــشـنــگ تــربــت بــرادرت

قَسَمِت می‌خوام بدم بــه زائــری حــرمت

به بزرگـی و صداقـتـت، بــه مِهـر و کــرمـت

قسمت می‌دم به عزّتت که دستمو بگــیر

قسمت می‌دم که دست دل خسته‌مو بگیر